Ερωτευμένος και ηδυπαθής…

Λησμονημένος ιχνηλάτης πόθου σε θάνατο μικρό, 

μες τα συντρίμμια του καιρού, 

στο μετερίζι των λυγμών, 

στα άγρια νερά της θλίψης.

 Εύοσμα άνθη μυγδαλιάς 

στολίζουνε με ψέμα 

τη γυμνή ερημιά του ευθραύστου ιδανικού, 

βάλσαμο στα άχαρα χρόνια, τα έσχατα.

Ψίθυροι και κελαηδίσματα, 

μες στον ακύμαντο βυθό της μνήμης, 

γλυκό κυδώνι και οσμές του νυχτολούλουδου, 

στα δειλινά τα ρόδινα, τα υπέρτερα.

Στίγματα μελανά από αδέξιο χέρι αλλότριο, 

κακέκτυπα από τη φονική τροχιά του μάταιου, 

που στροβιλίζει λόγους 

στην κρύπτη που προσάραξαν 

οι ωκεανοί του χρόνου.

Μονάζω μες τα όνειρα, τα όνειρα του ζόφου, 

κρύα φωτιά κυοφορεί η σιωπή 

κι ο αιχμηρός της ήχος, 

βλέπω το αντιφέγγισμα της στίλβης των ματιών σου.

Αφήνομαι να αφουγκραστώ , αέρινη, μενεξεδιά αυταπάτη, 

σαν εύηχος κελαρυσμός απ’ το ξερό νερό σου, 

μου εναποθέτει πρόσχαρα ένα τεφρό χαμόγελο 

στις άκρες των ματιών.

Κενό λευκό, ερωτευμένος και ηδυπαθής…

Σιγάλας Μακάριος

από την ποιητική συλλογή "Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου"

Οδηγητές

Ήχος οξύς στα ώτα της συνείδησης, 
ήχος μετάλλινος,
κερνά θάνατο 
και στεφανώνει τους νεκρούς,
με δόξας δάφνη, 
μοσχοβολούν τα χώματα. 
Πολέμιο άσμα 
στα πυρωμένα λιθάρια του χρόνου, 
νεκροί φρουροί, θύμησες, 
μαντατοφόροι ιδανικών, 
στην απαξία του σήμερα. 
Χέρια ανίκητα, οδηγητές, 
οδυνηρά ποτίζουν, 
με αλατισμένο φως 
την φρικτή αρμονία που πλάσαμε 
με πλούτο αναρίθμητο, υλικό. 
Με την πνοή του Απόλλωνα, 

Κερνάει ο έρωτας

Κερνάει αβάνες ο έρωτας ανάστροφα σε σέρνει,

να αφουγκραστείς απ’ τα αχανή πέλαγα της ψυχής σου,

καντίνι που κελάηδησε απ’τη χορδή της λύρας

και σου ταξε απάνεμο γιατάκι να ποδίσεις,

μα εσύ άμοιρε ονειρεύτηκες γοργόνες μες τη ράδα

και αλείφεσαι με εκλεκτή Μοράβια απ’την Περσία,

που να ξερες της ρότα του τις παρατιμονιές…

Τραβέρσο και καβάτζαρες το Πράσινο ακρωτήρι,

κιαλάρεις το άστρο του βορρά και χάραξες πορεία

με μπούσουλα δυο μάτια γκρι πάνω στον πορτολάνο

που έχει φθαρεί απ’το κρασί και την  πολυκαιρία.

Κερνάει αράκ ο έρωτας και γαλλική ανιζέτα,

μαύρος αποκρισάτορας που μέσα στην αθάλη,

γρυλίζει και βουρλίζεται πως κυβερνά τον κόσμο.

Αγάντα και διαλύεται σιγά σιγά το πούσι,

σαλτάρισε απ’το στόκολο η θέρμη σου, ακριβή,

ρεσάλτο από τελώνια, σπινθηρισμοί ονείρων,

που κυβερνούν το σούρουπο τους χτύπους της ψυχής…

 Σιγάλας Μακάριος

από την ποιητική συλλογή

Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου

Το κομοδίνο με τα μυστικά

Εσύ…  καβάλα στο όνειρο,  μια φούχτα σκόνη που ρέει,

σταθερά, γοργά, ρυθμικά, αμετανόητα...

Ασέλγεια μήτε άγνοια, λάθη που στιγματίζουν,

φυτρώσανε μαβιά φιλιά στον κόρφο της ψυχής…

Υάκινθος που δάκρυσε σε φως ημισελήνου

η κάθαρση λοξοδρομεί, ανίδεη εσπέρα…

Λήθη

Φιλί βαθύ ο Θάνατος
με γεύση μέλι,
κυλά ο καιρός της ηδονής
και εγώ …
σαν μαύρος άγγελος,
απόκοσμος,
με ωκεάνια μάτια,
ναρκώνω την κλεψύδρα
να γευτώ της λήθης το λωτό.
Λόγος αρχαίων, άπρεπος
η ψαλμωδία της προσευχής
και η άμορφη σκιά μου
γονυπετής κραυγάζει
μες σε σκιρτήματα πυρσών,
που η χλομάδα του φωτός,
διαθλασμένη ώχρα,

Μικρές κηδείες

Δυο πράσινα μάτια, ζητιάνοι σάρκας

τριγυρνούν ξυπόλητα στην άκρη της ζωής.

Θεοί και δαίμονες σε κυνηγούν, καταραμένε…

Σα μασκοφόρος ακροβάτης σε χορό λατρευτικό, 

η νύχτα νύμφη, με αστροκέντητη ποδιά 

μέσα στην άκραχτη σιωπή να νανουρίζει τους νεκρούς.

Σα φαραώ, με παντελόνι τρύπιο, 

νεκρή σκιά μέσα στου χρόνου το άπειρο,

σε θυμωμένους ωκεανούς ναυαγισμένο όνειρο, 

άθαφτο να σε κλαίνε…

Ωδή στο τάγμα

Το χρυσοποίκιλτο στέμμα με το εξάκτινο άστρο να λαμποκοπά, δέσμες φωτός ξεγλιστρούν και ενώνονται με την ίριδα αυτήν την ώρα της απόλυτης σκοτεινιάς και ψύχρας, την ώρα που ο ήλιος χλωμός αντικρίζει το τέλος του και το φεγγάρι ολόγιομο βαμμένο στο αίμα, ξεπροβάλλει για να μείνει καρφωμένο και αδύναμο στην άκρη του ορίζοντα, ασάλευτο και νεκρικό. Ο κόμης σπάει τα δεσμά του και αφηνιασμένος ξεχύνεται στα ερημωμένα μονοπάτια της δαιδαλώδους πολιτείας. Με μάτια θολά, πορφυρά διαμάντια ακατέργαστα από τον αιώνων τη λήθη, αναζητά τα σημάδια της θλίψης. Μαυροντυμένος φονιάς που εκστασιάζεται στο άκουσμα του νεκρικού ήχου καθώς αποσπά τις ψυχές των αδίκων. Ο γιος του δράκου, ο κριτής της ζωής μας. Ο γιος του Άδη, τον φοβάται ο θάνατος. Απέθαντο αερικό, τραγική φιγούρα στο μικρόκοσμο των ψευδαισθήσεων, ανάγλυφα αποτυπωμένη στις μνήμες του τρόμου μας. Καθώς προχωρά ο μανδύας του σέρνεται στα πλακόστρωτα σοκάκια και απόκοσμοι ήχοι, ψαλμωδίες κερασφόρων αγγέλων δονούν την ατμόσφαιρα καλώντας τα θύματα στο τρομερό φαγοπότι. Σπονδή αίματος στον αφέντη της ψυχής μας. Φιλί του Ιούδα στο λυτρωτή μας.

Έρωτας

Στο αλφαβητάριο της ζωής
οι πινελιές πολύχρωμες,
της ίριδας οι κόρες
σε οργασμό παράφορο
φεγγοβολούν.
Αγάπη φτερωτή χαρά,
το αγέρι μυρωμένο
απ΄την πνοή της άνοιξης
της χιλιολατρεμένης…
Το αντικλείδι της καρδιάς
σε θύρες σφραγισμένες
μάχεται πεισματικά
να τις απασφαλίσει.
Εσύ, χρυσόφτερε θεέ,
φιλάς το αγριάγκαθο
και γίνεται το δειλινό
αγιόκλημα η ρόδο.
Κοσμοσωτήρια ομορφιά προαιώνια,