Μικρές κηδείες

Δυο πράσινα μάτια, ζητιάνοι σάρκας

τριγυρνούν ξυπόλητα στην άκρη της ζωής.

Θεοί και δαίμονες σε κυνηγούν, καταραμένε…

Σα μασκοφόρος ακροβάτης σε χορό λατρευτικό, 

η νύχτα νύμφη, με αστροκέντητη ποδιά 

μέσα στην άκραχτη σιωπή να νανουρίζει τους νεκρούς.

Σα φαραώ, με παντελόνι τρύπιο, 

νεκρή σκιά μέσα στου χρόνου το άπειρο,

σε θυμωμένους ωκεανούς ναυαγισμένο όνειρο, 

άθαφτο να σε κλαίνε…

Μικρές κηδείες στη ζωή και η θλίψη μουσκεμένη, 

ένας πανάρχαιος χρησμός, ψυχοδαρμός, 

το αίμα βράζει, δάκρυα νερωμένα σε τραγωδία εύθυμη,

 γιατί γελούν;

Ένα πεπρωμένο απόσταση να μας χωρίζει από τη χαρά 

κι εσύ, Αγαρηνέ φονιά, κρασί του νότου θα γευτείς, 

να ξεδιψάσεις.

Δυο μάτια πράσινα, αποσταμένα, μετρούν τις δύσες, 

θολοί καιροί, στου παραλόγουτο ταξίδι η λογική, 

βουτά από ψηλά σε λίμνη από αίματα, 

να λυτρωθεί…

Σιγάλας Μακάριος

από την ποιητική συλλογή Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου

Related Posts :