Ώρα φρικτή,
το λιόγερμα φορεί το πέπλο της νυχτιάς,
να αναστηθούν οι δράκοντες
και ο λύχνος να φωτίζει,
τη σαρκοφάγο του είναι σου,
σαν τιμωρός συνείδηση,
φύλακας του δικαίου.
Ώρα σιωπηλή,
κουβέρτα ο ίσκιος της μυρτιάς
μες το πυκνό σκοτάδι,
ένα φεγγάρι καχύποπτο, προδοτικό,
απλώνει δίχτυα, ποταμούς φωτός,
σπέρνει βλάσφημα κρίνα νυκτός
στον κόρφο της ψυχής σου.
Ώρα ποθητή,
τα αγκάθια των άστρων
φύλακες δύσφημοι,
μες τους αιθέριους κάμπους,
μαβί μπουμπούκια της ροδιάς οι σκέψεις,
ντύνεσαι νύμφη, θεραπαινίδα του έρωτα.
