Ώρα φρικτή,
το λιόγερμα φορεί το πέπλο της νυχτιάς,
να αναστηθούν οι δράκοντες
και ο λύχνος να φωτίζει,
τη σαρκοφάγο του είναι σου,
σαν τιμωρός συνείδηση,
φύλακας του δικαίου.
Ώρα σιωπηλή,
κουβέρτα ο ίσκιος της μυρτιάς
μες το πυκνό σκοτάδι,
ένα φεγγάρι καχύποπτο, προδοτικό,
απλώνει δίχτυα, ποταμούς φωτός,
σπέρνει βλάσφημα κρίνα νυκτός
στον κόρφο της ψυχής σου.
Ώρα ποθητή,
τα αγκάθια των άστρων
φύλακες δύσφημοι,
μες τους αιθέριους κάμπους,
μαβί μπουμπούκια της ροδιάς οι σκέψεις,
ντύνεσαι νύμφη, θεραπαινίδα του έρωτα.
Ώρα σκιερή,
οι ώρες περπατάνε,
σαν άγγελοι πολέμου,
με τη ρομφαία σε τρυπούν
να στάξει αίμα, βωμών θυμίαμα,
σμύρνα μοσχοβολά και κλήμα,
θυσία σε δυο αρμυρά ματόκλαδα.
Ώρα μουγγή,
δάκτυλα αόρατα παίζουν λαγούτο,
χέρια του φόβου σε αγκαλιάζουν,
ανακατεύουν τα τραπουλόχαρτα της μοίρας,
προσφέρουν σμάραγδα απ’το Αμάλθειον Κέρας,
αντίτιμο ακριβό της προδοσίας.
Ώρα του τέλους,
στεγνό ποτάμι η ελπίδα σου,
και η πνοή του ζέφυρου,
Αιόλειο φύσημα που αποπνέει
μια καταθλιπτική μυρωδιά θανάτου,
κερνά τα χείλη σου στυφό κρασί
στην κούπα το Άδη.
Κραυγές καψαλισμένης προσευχής
τα όνειρα σου
Σιγάλας Μακάριος
από την ποιητική συλλογή "Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου