Βαθιά πνοή, νοτισμένες με χρόνιο πόνο,
ανάσες βαριές, ξεραίνουν το δείλι.
Ήχος βραχνός, τελετάρχης σε σιγή νεκρική,
σπαράζει θλιμμένα,
μοιρολόγια του άδηλου πόθου,
για μια γλυκιά ευωδία γιασεμιού
που κρυσταλλώθηκε στα χαμερπή πεδία
ενός φρικτού κολαστηρίου ευχών,
ανικανοποίητων ονειρώξεων.
Σαν από σκίτσο μουτζουρωμένο…
θύμησες κάποιας παράξενης κοπέλας,
ένα καντήλι χλωμό, τρεμίζει…
ιαχές των ερωτών…
