Ο νεκροθάφτης

Βράδυ σεληνιασμένο, Αυγουστιάτικο, 
εικοσιτεσσάρων φιλιών οι χτύποι,

νανουρίσματα της ακριβής μα νοθευμένης ελπίδας

που παραστράτησε και σε έφερε εδώ… 
ταπεινωμένο και ανήμπορο,

εσύ ο γητευτής να κιαλάρεις το Δράκοντα με μάτι θολό.

Του περυσινού καλοκαιριού οι κόγχες μας φίλεψαν κερί και μέλι

αγαπημένη κόρη της Αθανασίας
 ή μήπως κεντρί και ανάθεμα?

Τι να σου λέω κατοπινά, 
αλάργεψε ο καιρός και αφάνισε τη ζέση

από τα σωθικά της μάνας, στέρφες αγκαλιές.

Άστρα πύρινα τα μάτια της αλλοπαρμένης, 
σκοτίζονται μες την αθέατη πλευρά

του ψυχεδελικού ατοπήματος
 αλλότριων χαμερπών ανοσιολογημάτων

που κείτονται ναυαγισμένα στην ξέρα της άδηλης ακολασίας

του επαίτη λόγου, του εξομολογητή.

Κακούργα απάρνηση, απάτη φάλτση, σαστισμένη λήθη

που κυοφορείς τα βλοσυρά και ανώφελα λογύδρια  των φαύλων

 και το γέλωτα των ερπαιόντων και των σαχλών,

κουτσών βλαστών ανάδυση σε αποξηραμένο πέλμα,

στήμονες αλαφροΐσκιωτων μνηστήρων.

Δακρυσμένη η ιτιά, θαρρώ πως λάθεψα, να ‘ταν βελανιδιά για συκαμιά,