Λησμονημένος ιχνηλάτης πόθου σε θάνατο μικρό,
μες τα
συντρίμμια του καιρού,
στο μετερίζι των λυγμών,
στα άγρια νερά της θλίψης.
Εύοσμα άνθη μυγδαλιάς
στολίζουνε με ψέμα
τη γυμνή ερημιά του ευθραύστου ιδανικού,
βάλσαμο στα άχαρα
χρόνια, τα έσχατα.
Ψίθυροι και κελαηδίσματα,
μες στον ακύμαντο βυθό της μνήμης,
γλυκό κυδώνι και οσμές του νυχτολούλουδου,
στα δειλινά τα ρόδινα, τα υπέρτερα.
Στίγματα μελανά από αδέξιο χέρι αλλότριο,
κακέκτυπα από τη
φονική τροχιά του μάταιου,
που στροβιλίζει λόγους
στην κρύπτη που προσάραξαν
οι
ωκεανοί του χρόνου.
Μονάζω μες τα όνειρα, τα όνειρα του ζόφου,
κρύα φωτιά
κυοφορεί η σιωπή
κι ο αιχμηρός της ήχος,
βλέπω το αντιφέγγισμα της στίλβης των
ματιών σου.
Αφήνομαι να αφουγκραστώ , αέρινη, μενεξεδιά αυταπάτη,
σαν
εύηχος κελαρυσμός απ’ το ξερό νερό σου,
μου εναποθέτει πρόσχαρα ένα τεφρό
χαμόγελο
στις άκρες των ματιών.
Κενό λευκό, ερωτευμένος και ηδυπαθής…
Σιγάλας Μακάριος
από την ποιητική συλλογή "Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου