Ελλάδα μου

Μάσκα

Μάσκα

Το μέλλον του παρελθόντος μας

 

 

Βαδίζοντας στα ανάκτορα της βασιλεύουσας

προς το μέλλον του παρελθόντος μας,

ως άχρονες σκιές στου αιθερικού κυκλώνα το ατέρμονο πεδίο, δεχτήκαμε το πλήγμα απροετοίμαστοι.

Φόνος εκ προμελέτης και λόγια ευθύνης κενά

κάποια υποτιθέμενα νοσηρή

και κατά το δοκούν αδόκιμη συνθήκη

κτίζει κελιά να φυλακίσει το αύριο,

μια παραπαίουσα κοινωνία βιάζει το είναι της

συνθέτοντας λαίλαπες και αυταπάτες...

Γεύση νεκρά και άοσμες αντιθέσεις

η παρωπιδική στόχευση του κοινού καλού

και η εκκωφαντική σιωπή εις τα σπουδαία

αντικατοπτρίζει φαυλότητα καθώς αλαλάζουν

ως όρνεα

τα εξουθενωμένα υποτελή ανθρωπάρια

ποικίλων βαθμίδων και κλάδων

και η  πολιτική τους ελαφρότητα  

φανερώνεται ως διαθλασμένες οπές στην συνέχεια του όλου, αποπνέοντας σήψη

και δυσωδία.

Όρια των ορίων προ αιώνων προδιαγεγραμμένα

ατενίζουν τα ξεπερασμένα είδωλα του λυτρωμού,

προμηνύουν εκρηξιγενής αλυσιδωτές αντιδράσεις…

Πότε θα αποβάλλουμε τις αιμοδιψείς ύαινες, τα παράσιτα από την μήτρα της οικουμένης;

Πώς να σωπάσεις τους εν οίστρω αντίθεους ρυθμιστές με το παγερό προσωπείο του Άδη;

Καλώς ορίσατε στο χθες, σας περιμένει αιχμηρό το βιωμένο αύριο

στις ατραπούς ενός θανατοδότη μετανθρωπισμού.

Είθε να λευτερωθούμε από τα στατικά

ελώδη πάθη,

απ ’του διχασμού τη ζοφερή αυταπάτη ξορκίζοντας τους αντίνοους τοποτηρητές

των ονειρώνων μας.

Είθε να διαβούμε στης άνοιξης τα φωτεινά λημέρια, καβάλα στα χρυσάνθεμα και στους αφρούς των κυμάτων, τραμπαλίζοντας στης ευτυχίας τα φεγγάρια.

Είθε πάνω στα λευκόσπιτα τ΄ ασβεστωμένα να μετρηθούμε οι δαμάζοντας την αστραπή, σημάδι  φωτός ως αποτύπωμα στο κούτελο  η ισόβια του απέραντου στιγμή.

 από τη συλλογή

~ Αποπροσανατολισμένος χρόνος ~ https://saiti.gr/product/apoprosanatolismenos-chronos/

εικόνα πηγή internet

Οίκοθεν αναπαραστάσεις

Κατοπτρικές ανακλάσεις 

χλωμόθωρου φέγγους, 

απείθαρχου,

καντήλι που σώνεται 

και αναδύει τις μνήμες του άδυτου, 

τις νεκρικές.

Σα σε γιορτή ψευδαισθήσεων

 χορεύουν εικόνες ηλιόθαμπες,  

ματιές που κείτονται αιώνες 

στα βότσαλα του πεισματάρη χρόνου,

αραγμένες ξερολιθιές μαυροτράγανες 

που εντυπώνουν το αέναο.

Μια κόρη κουτσή χορεύει 

μπάλο αντικριστό, απέριττο,  

λικνίζεται ανάμεσα 

σε πυραμιδικά ανάγλυφα απ΄ τα πρώιμα

και σιγοψιθυρίζει άσματα

Ερωτευμένη Άτη

 

Μια αταξίδευτη φυγή

στα ανάκλιντρα του Ήλιου,

πλανεύτρα Άτη κούρνιασες

στις εκβολές του Απρίλη

και καρτεράς ανέμελη

ορίζοντες να ανοίξεις.

Με το άλλο χέρι το ζερβό,

που στάζει ματωμένο,

μιας πικροδάφνης τον ανθό

και μιας σκιάς τον ύπνο

απατηλά ζωγράφισες.

Μια στάση η άδεια σου ζωή

στις γειτονιές του ονείρου,

σώμα γυμνό και κίνησε

μιαν άγκυρα να αγγίξει,

που διαφεντεύει θάλασσες

και του βυθού τους ναύτες,

κι ακούραστα τους συγκρατεί

να μην παραστρατήσουν

κι ανέβουν ως τα σύννεφα.

Εχάθει ο προορισμός

στου ταξιδιού το δρόμο,

άλλαξε ρότα ο άνεμος

στου χρόνου το λιοπύρι,

κι η αγκαλιά που πρόσμενες

θα έχει πια γεράσει,

χίλια και δυο άλογα

να σέρνουν ένα κάρο.

Στάσου σιμά στης μουσικής

τον γαλανό φεγγίτη

για να γευτείς ανέξοδα

μέθη κι αθανασία

κι ένα παρθένο σκούντημα

Του φευγιού πικρά επτάστιχα

Φεύγα,

με το τραγούδισμα του γλάρου

στα χείλη,

δίχως μελωδική γραμμή,

με πόνο μόνο,

δίχως νοσταλγία,

δίχως έρωτα…

Φεύγα,

ένα νησί ερωτευμένο,

με τους αφρούς του πελάου

και τους ορίζοντες του ταξιδιού,

δεν χωρά σε ημίμετρα

και ξεχασμένες υποσχέσεις,

ενός φυγά…

Φεύγα,

του ταξιδιού σου ο δρόμος

ένα καράβι προσμένει,

παιχνίδια να κάμει

και ξομολογήσεις καημού

στο βρεμένο σήμαντρο

της αυλόπορτας…

Φεύγα,

θα σε πιστέψει η αυγή;

Τόσες πολλές αλήθειες

να πνίξουν ένα ψέμα;

Μες των ματιών το ιρίδισμα

Μια σχετικότητα…

Ραγίζει πέτρινη καρδιά η μοίρα σα το θέλει,

αθανασίας σώματα στέκουν σιμά σε θόλο

και εξιστορούν περήφανα πολύχρωμες αλήθειες,

του απογεύματος συνήθειες.

Καλημέρα γαλήνη, καλημέρα ζωή,

γλύκα του μελιού θυμαρίσια,

παλμοί τόσο κόκκινοι όσο το αίμα της αυγής,

του ανατέλλοντος ηλίου,

ως ο παρθενικός υμένας

μιας παπαρούνας φλογισμένης.

Μυρώνει πόθο ο άνεμος,

μια ηλιαχτίδα ανέμελη,

που κυνηγά τον ίσκιο της ανάμεσα από γρίλιες

και πόρτες μισόκλειστες,

να τον ντύσει φως,

να γδυθεί ο έρωτας.

Γνώρισε κάποιος τη φωτιά,

το πάθος της θυέλλης,

μίας Σειρήνας την πηγή

και μες την τέφρα χώθηκε

για να κρυφτεί απ ’το θάμα

που είδαν οι κόρες των ματιών

και τα βλέφαρα της καρδιάς του;

Αποπροσανατολισμένος χρόνος

Αλλάζει πρόσωπα ο χρόνος, μα ίδιος παραμένει, 

αγέραστος, ως ο σφυγμός του ζωοδότη ήλιου 

που πάλλεται σε ερεβώδη διάστημα. 

Ιχώρ και ξύδι, του Έλλην η άφθαρτη ύλη, 

αναδιπλώνεται σ’ ένα πεντάγραμμο, 

χιλιοτραγουδισμένα μοιρολόγια 

 του επαναστατημένου λόγου. 

Σκιαγραφήσεις του συμβιβασμού 

 και της σιωπής τους μετασχηματισμούς 

η προσευχή η επίγεια με αίμα βαπτισμένη, 

εγκλωβισμένη αγκομαχά, σε ένα ταξίδι δίχως πηγαιμό. 

Μετράει ο Οδυσσέας τους γυμνούς ψιθύρους, 

κωπηλάτης των φθαρτών και των άφθαρτων άστρων, 

λαμπαδηδρόμος του γήινου. 

 Επτά παλιάτσοι δίδαξαν στον Άνθρωπο αλήθειες, 

 εις τη Σαπφώ τον Έρωτα, στον Χάροντα το κλέος 

και στον Θεό το τίποτα. 

Ιδέα αναλλοίωτη του ένθεου η αγάπη 

 ντύνεται πάντα σκοτεινιά, 

μετέωρα ρεμβάζει, σε ουρανοστόλιστα άυλα, 

του νόστου καλντερίμια. 

 Δονούν στις κλίνες της ψυχής οι ιαχές του πόθου. 

 Με ευτελή καμώματα, γυμνώνουν στήθια ηλιόθωρα, 

 σαγήνης μύχιος όλεθρος, των εραστών οι φεγγοβολιές. 

 Ταξίδια υπερπόντια, της Στίλβης οπτασίες, 

 μες των ματιών τις κόγχες και στων βλεφάρων τα φτερά. 

 Στις όχθες του Αχέροντα οι συναντήσεις των σκιών, 

 διάγουν φόνο κάθαρσης, 

στεφάνωμα, γαλήνη και αμαρτία. 

 Χέρια ζερβά δεξιοτεχνούν 

της μοναξιάς αρπίσματα. 

Δάκτυλα κρύα χάιδεψαν 

την πρύμνη του κορμιού, 

 τρεις χαρακιές στα σύνορα της κορυφογραμμής. 

 Σμίγει η φλόγα χαμηλά με το υγρό στοιχείο 

 και αναδύεται ήλεκτρο στους κόλπους της ζωής. 

 Πέτρα στην πέτρα κτίζεται υπήνεμο μουράγιο, 

 του παφλασμού τον έρωτα μη ζήσει ο πειρατής.

 Ξοδέψαμε τα νιάτα μας γυρεύοντας το άπειρο 

 και πνίξαμε στα αβαθή το νόημα της στιγμής. 

 Σιγάλας Μακάριος 

από την ομότιτλη ποιητική συλλογή

Μη με λησμόνει

 

«Μη με λησμόνει» Ένα τραγούδι αφιέρωμα στον δοκιμαζόμενο μα πάντα περήφανο λαό της Αρμενίας. Ένα τραγούδι της καρδιάς, του έρωτα και του μισεμού… Ένα τραγούδι του πόνου, της μνήμης και της δύναμης της ψυχής… Ένα τραγούδι για το κουράγιο, την ελπίδα και το όνειρο… «Μη με λησμόνει» Όπως το λουλούδι σύμβολο της επετείου της γενοκτονίας των Αρμενίων. Μια κραυγή αιωνιότητας, ένα σ’ αγαπώ σε όλους όσους πόνεσε η βία και η κτηνωδία κάθε επεκτατικού πολέμου… Ο Δημήτρης Μπινάζης με την μεστή και γεμάτη θέρμη φωνή του, μας ταξιδεύει μελωδικά με την μουσική του σε μαγευτικά ηχοτοπία μέσα από τους στίχους του ποιητή και στιχουργού Μακάριου Σιγάλα.

Καλή σας ακρόαση….

Μουσική: Δημήτρης Μπινάζης Στίχοι: Μακάριος Σιγάλας Λαούτο, κιθάρα, μπαγλαμάς, τζουράς, Μπάσο, ενορχήστρωση, προγραμματισμός: Κωνσταντίνος Βελλιάδης Duduk, νέϋ: Αποστόλης Μαλλιάς Studio Ηχογράφησης: Θέμης Παναγιωτίδης Μίξη-mastering: Σάββας Λαγκίζος Αγγλική μετάφραση: Χριστίνα-Μαρία Κισκίνη Αρμενική μετάφραση: Anahit Talanchyan Φωτογραφία: Κωστής Καρανικόλας https://www.photogramma.gr/

​ Μοντέλο: Sona Nalbandyan Γραφιστικά: Νίκη Αλεξίου Επιμέλεια video: Μάριος Μαρώλιας Ευχαριστούμε θερμά το Αρμενικό Πολιτιστικό και εκπαιδευτικό Σωματείο «Χαμασκαΐν» για τη χορηγία της παραδοσιακής αρμένικης φορεσιάς https://www.facebook.com/HamazkayinThess

​ και την χορευτική ομάδα Masis Armenian Dance group Ευχαριστούμε επίσης την Ardemis Nahabetian για την πολύτιμη βοήθεια της στην γενική οργάνωση της όλης προσπάθειας.

Σαν ΄όνειρο

Στίχοι Μακάριος Σιγάλας.

Μουσική σύνθεση, ερμηνεία Βιργινία Καραγιώργου.  

Εικαστική επένδυση Ελένη Καλαμπαλίκη. 

Πιάνο, μουσική επιμέλεια, ηχογράφηση Νικόλας Έξαρχος.