Ραγίζει πέτρινη καρδιά η μοίρα σα το θέλει,
αθανασίας σώματα στέκουν σιμά σε θόλο
και εξιστορούν περήφανα πολύχρωμες αλήθειες,
του απογεύματος συνήθειες.
Καλημέρα γαλήνη, καλημέρα ζωή,
γλύκα του μελιού θυμαρίσια,
παλμοί τόσο κόκκινοι όσο το αίμα της αυγής,
του ανατέλλοντος ηλίου,
ως ο παρθενικός υμένας
μιας παπαρούνας φλογισμένης.
Μυρώνει πόθο ο άνεμος,
μια ηλιαχτίδα ανέμελη,
που κυνηγά τον ίσκιο της ανάμεσα από γρίλιες
και πόρτες μισόκλειστες,
να τον ντύσει φως,
να γδυθεί ο έρωτας.
Γνώρισε κάποιος τη φωτιά,
το πάθος της θυέλλης,
μίας Σειρήνας την πηγή
και μες την τέφρα χώθηκε
για να κρυφτεί απ ’το θάμα
που είδαν οι κόρες των ματιών
Ως μεθυσμένος Διόνυσος,
γνήσιος ακρατοπότης,
αναζητά καθρέφτισμα
στο βάθος του μυαλού του,
το ανάδελφο άλλο του μισό,
που άπιαστο λικνίζεται
τυλιγμένο σιωπές και γέλια.
Θα έρθει μια μέρα γιορτινή
που θα σωπάσει η φασαρία,
η ματαιότητα θα πάψει,
μες την αθώα κλεψύδρα της
αποκεφαλισμένος θα στέκει
ο ουρανός κι οι άγγελοί του,
στου ύπνου τα υδάτινα λημέρια.
Σε ποια ρευστή διαφάνεια,
στη διάσταση ποιας πύλης,
η χαμένη σου νεότητα
θα βρυχηθεί με σθένος,
άλλη μια ευκαιρία ζητώντας,
να απαριθμήσει τις στιγμές
μιας ολάκερης ζωής…;
Σαν υφαντούργημα έναστρο
η αιωνιότητα πάλλεται,
και συ φουρτουνιασμένος,
ως στάλα πέφτεις, που κλονίζει
την αταραξία του χρόνου,
κι αφήνεσαι στο έλεος
του άχρονου.
από τη συλλογή
~ Αποπροσανατολισμένος χρόνος ~
Σιγάλας Μακάριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου