Αλλάζει πρόσωπα ο χρόνος, μα ίδιος παραμένει,
αγέραστος, ως ο σφυγμός του ζωοδότη ήλιου
που πάλλεται σε ερεβώδη διάστημα.
Ιχώρ και ξύδι, του Έλλην η άφθαρτη ύλη,
αναδιπλώνεται σ’ ένα πεντάγραμμο,
χιλιοτραγουδισμένα μοιρολόγια
του επαναστατημένου λόγου.
Σκιαγραφήσεις του συμβιβασμού
και της σιωπής τους μετασχηματισμούς
η προσευχή η επίγεια με αίμα βαπτισμένη,
εγκλωβισμένη αγκομαχά,
σε ένα ταξίδι δίχως πηγαιμό.
Μετράει ο Οδυσσέας τους γυμνούς ψιθύρους,
κωπηλάτης των φθαρτών και των άφθαρτων άστρων,
λαμπαδηδρόμος του γήινου.
Επτά παλιάτσοι δίδαξαν στον Άνθρωπο αλήθειες,
εις τη Σαπφώ τον Έρωτα, στον Χάροντα το κλέος
και στον Θεό το τίποτα.
Ιδέα αναλλοίωτη του ένθεου η αγάπη
ντύνεται πάντα σκοτεινιά,
μετέωρα ρεμβάζει,
σε ουρανοστόλιστα άυλα,
του νόστου καλντερίμια.
Δονούν στις κλίνες της ψυχής οι ιαχές του πόθου.
Με ευτελή καμώματα, γυμνώνουν στήθια ηλιόθωρα,
σαγήνης μύχιος όλεθρος, των εραστών οι φεγγοβολιές.
Ταξίδια υπερπόντια, της Στίλβης οπτασίες,
μες των ματιών τις κόγχες και στων βλεφάρων τα φτερά.
Στις όχθες του Αχέροντα οι συναντήσεις των σκιών,
διάγουν φόνο κάθαρσης,
στεφάνωμα, γαλήνη και αμαρτία.
Χέρια ζερβά δεξιοτεχνούν
της μοναξιάς αρπίσματα.
Δάκτυλα κρύα χάιδεψαν
την πρύμνη του κορμιού,
τρεις χαρακιές στα σύνορα της κορυφογραμμής.
Σμίγει η φλόγα χαμηλά με το υγρό στοιχείο
και αναδύεται ήλεκτρο στους κόλπους της ζωής.
Πέτρα στην πέτρα κτίζεται υπήνεμο μουράγιο,
του παφλασμού τον έρωτα μη ζήσει ο πειρατής.
Ξοδέψαμε τα νιάτα μας γυρεύοντας το άπειρο
και πνίξαμε στα αβαθή το νόημα της στιγμής.
Σιγάλας Μακάριος
από την
ομότιτλη ποιητική συλλογή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου