Πρόβα θανάτου στο ολοκαύτωμα του πόνου
της θλίψης το υφάδι πλέκεται στην κιβωτό του χρόνου.
Γοργοδιαβαίνει αγόγγυστα η μονομάτα μοίρα,
βαλσαμωμένος άγγελος στης νιότης την πλημμύρα.
Στα βουρκωμένα σύννεφα, μακάβρια συγχορδία,
ουρανοβάμονα θνητέ, του τέλους η θυσία.
Μυστήρια του απόβραδου, της εποχής σημάδια,
τρυγούν της μάνας γης το βιός , βυζαίνουν τα σκοτάδια.
Θροΐζει η ρυπαρότητα στου αγέρα τη μανία,
αναθυμιάσεις σήψης κέρασμα, τέλμα και δυσωδία.
Στυφές χαρές σπιθίζουνε στου κάματου το αμόνι,
σμιλεύονται χρυσά φτερά, του πλούτου χελιδόνι.
Σπασμοί φωτιάς στο μούχρωμα, γέννας μαργαριτάρι,
τα χέρια τους αγιόκλημα, τα μάτια κεχριμπάρι.
Ισκιόφωτες οι στράτες μας ρεμβαστικά αλαργεύουν,
σκαιός, αέναος πηγεμός, στέρφη ζωή, μισεύουν.
Μαύρο μαγκανοπήγαδο, μαύρη και η λαιμητόμος,
η σάρκα αιωρούμενη, του ταξιδιού ο δρόμος.
Άδειο το ανοιχτοπάλαμο, ο δρόλαπας σαρώνει,
ξωμάχος, πένης, άνεργος, ο θάνατος ζυγώνει.
Τεκμήρια ανομολόγητα ανέραστης εποχής,
σαπρόφυτα καχεκτικά, γαμέτες της ψυχής…
Σιγάλας Μακάριος
από την ποιητική συλλογή
Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου