Σε άγγιξα μητέρα του παντός…

Εκ του άγονου πυρός αναφύεται το συνονθύλευμα της γνώσης

και δρασκελίζει το σκοτάδι κάθε πρωί, σαν πηγή θειου φωτός

που εκπέμπει η ματιά σου…

Φεγγαρώδης άχνισμα δροσερών σταγόνων λάμψης επικαλύπτουν

κάθε μου κύτταρο στη σκέψη πως σε άγγιξα μητέρα του Παντός…

Αναδυόμενος από τη μυστική στοά του άδυτου, από την κατακόμβη

χριστιανικού διωγμού, από το φαίνεσθε της ύλης και την ουσία

της ψυχής που διώκει και διώκεται.

Αιματηρή θυσία, ευλαβική προσφορά στο Ένα , στο Απόλυτο,

στο Ιδανικό, το χάρισμα να κρίνεις και να κρίνεσαι εκ του μηδενός,

να κυνηγάς το φως μες το σκοτάδι, ονειροπόλε άνθρωπε…

Άπειρες σκέψεις , όσα τα κύματα που χάιδεψαν φιλήδονα τη μυθική

αργώ, το ατέρμονο σε ανταριασμένη θάλασσα ταξίδι της ζωής.

Ανόθευτα, πρωτόγονα ένστικτα οι οδηγητές. Ψηφιδωτή τέχνη που

συναρμολογεί το σήμερα, σκιαγραφώντας το αύριο με γλαφυρά και

ανάγλυφα συναισθήματα, τραύματα αλλοτινών καιρών στις απαρχές

του σύμπαντος…

Εκδορές στο σώμα, πληγές στη ψυχή, άγρια πάλη με τα αρπακτικά του

ονείρου μας το κάθε βήμα προς τη λύτρωση, ψυχεδελική αναζήτηση

σε οράματα άλογα η μετουσίωση του είναι μας…

Στο φεγγαρόφως,  τα πάντα μοιάζουν περιττά

Σε άγγιξα μητέρα του Παντός…

Σιγάλας Μακάριος

από την ποιητική συλλογή " εις πεδίον Άλφα Κεντάυρου"

Related Posts :