Σε αραχνιασμένες κάμαρες στου ουρανού την άκρη,
αποσταμένοι έρωτες δίχως πνοή, δροσοσταλίδας δάκρυ.
Σε μολυβένια κύματα του ονείρου, οι ιππότες την άγρια
θάλασσα ρωτούν,
αν έκλεισαν παντοτινά της ευτυχίας οι πόρτες.
Ρόδα αιμάτινα κρατούν και η ώριμη τους θλίψη
σε βήματα φανταστικά τους οδηγεί την ελπίδα να
συνθλίψει.
Κούφια ζωή, σκλάβα ζωή παιδάκια γερασμένα
στης λησμονιάς τη σιωπή πειρατικά καράβια αραγμένα.
Μα κάποιοι ψίθυροι φιλιών τη σκέψη τους στοιχειώνουν
πάθη εφήμερα μες τη ψυχούλα του νοτιά οι θύμησες
φουντώνουν.
Μέσα στο τρισκόταδο διάχυτες οι αισθήσεις
λύκου ματιά χρειάζεσαι για να τους αντικρίσεις.
Καλούν του χάρου τα παιδιά με τα κομμένα χέρια,
καθώς στην αναζήτηση δε βρέθηκαν τα ταίρια.
Κίτρινα νεκρόφυλλα το μνήμα τους σκεπάζουν
και κάθε τόσο φίλοι ωχροί το λάδι τους αλλάζουν.
Σιγάλας Μακάριος
από την ποιητική συλλογή
Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου