Οράματα Ηλιθίων

Σε φωταψία ρόδινη η κοφτερή λεπίδα της θύμησης...

Αχόρταγη ψυχή στενάζει από το ευτελές τέλος

του επαίτη ήλιου, του μεροβάτη οδηγητή.

Ολοβελούδινα  άστρα ξορκίζουν τα βήματα σου,

απέθαντη κατάρα του τρόμου.

Βράδυ σκοτεινό, δονησμένο φεγγάρι

αντιφατικά ολόγιομο,

σκαιές ματιές του ερέβους.

Ψυχρό το φιλί,

στης θλίψης το θυσιαστήριο,

κερνάει μικρά μυστικά από πικρές αβύσσους,

μιας τάφρου φρικτής.

Σκονισμένα και ερημωμένα ερείπια μέθης

οι ύστατες φωτιές τρεμίζουν αχνές,

άπνοα καπνίζοντα θυμιατήρια

μιας ράθυμης  μοναξιάς, μουντής.

Της ανομίας το μύρο λησμονημένο,

ρεμβάζει γυμνωμένο σε κάτωχρη φλόγα κεριών,

ιλλαροφωτεί αέναα…

Μορφάζει η μνήμη στα σκαλιά του ιλλίγγου,

αναλαμπές λαγνείας,

μεταμορφώνουν τα αρώματα σε σκιές,

καθρέπτες αμόλυντοι λαχτάρας πρωτόγονης.

Το άγριο μάτι του κτήνους ρωτά τον άνεμο

για την ομίχλη που σκόρπισε σάβανα

στις όχθες του Θανάτου, εκδικητικά.

Στης τρώγλης σου τα ανάκτορα τα ρημαγμένα,

μιάσματα αθανασίας

θρηνούν μακρόσυρτα, σκλαβωμένα,

στον χρόνο , τον πόνο, τον άνεμο.

Πνεύματα  δαιμόνων εκστασιασμένα,

με γοργό διασκελισμό σε προσπερνούν,

αερικά που κεντούν της ψυχής σου τον όνειδο.

Προσφιλή τα οράματα των ηλιθίων,

γυμνώσαν το είναι σου,

πυώδης πυρετός του σήμερα,

του ανέκαθεν κακιά πληγή…

Σιγάλας Μακάριος

από την ποιητική συλλογή Νέμεσις

Related Posts :