Αιθέρια ανάμνηση σε αιώνων
λήθη κείτεσαι…
ουράνια και ανθρώπινη συνάμα,
χαμένη νύμφη.
Στον έναστρο ουράνιο θόλο
το βλέμμα πλανάται ,
στης Αφροδίτης την τροχιά
σε αναζητά, του κάκου.
Οι άρχοντες μας πλάνεψαν Ίσιδα
της Αιγύπτου,
Αστάρτη των Σουμέριων, Μαρία
των Εβραίων.
Το αίμα σου βασιλικό
σμίγει με το άγιο αίμα
γεννά στη γη το υπέρτατο,
Αγάπη το όνομα του.
Καβάλα στο μονόκερο, φωτιάς
αρματηλάτης
αναζητώ το μυστικό που ιππότες
προστατεύουν.
Το άγιο δισκοπότηρο, ο πύργος
του ποιμνίου,
το κεράς του όλου πνεύματος,
η μεροβίγγεια άρκτος.
Σαν μάγος γελωτοποιός με ανοιχτές
παλάμες,
στο στέμμα του αυτοκράτορα
που το φορούν οι πλάνοι.
Δώσε μου θεια φρόνηση, βρέξε
δικαιοσύνη,
αδέλφια σε ευθυγράμμιση ο
ήλιος και η σελήνη…
Τη μέρα εκείνη οι εραστές
θα ξεχυθούν στους δρόμους
για να γευτούν γλυκό κρασί
απ’την άμπελο του Ιούδα.
Τη μέρα εκείνη ο λέοντας
θα αναζητεί το ταίρι
εκεί στο τέλος του ιχθύ η
μέρα πλησιάζει…
Σιγάλας Μακάριος
από την ποιητική συλλογή "Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου" και το συλλογικό έργο "Ονειρα των Μύθων."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου