Γκραβούρα πόνου

Φωτόλουστη πανσέληνος

ραίνει τον ίσκιο της ψυχής 

στο διάβα του θανάτου, 

στο περατίκι της ζωής. 

Ο θάνατος είναι η αρχή, 

η αγάπη είναι το τέλος, 

λόγια το μεσοχείμωνο, 

διάβημα ολέθρου.

Άλαλη μάνα αγέλαστη 

βαρύθυμα σφαδάζει, 

τη σάρκα κλαίει που ξέβρασε

η νοσταλγία του θέλω. 

Μιγάδα η σκέψη υπνοβατεί 

στο θόλο της κραιπάλης 

σα μαύρη αγριομέλισσα 

που πνίγηκε στο μούστο.

Κέρινα ομοιώματα, 

βουβά μοιρολογούνε, ορυμαγδός,

στο σύνορο της ύπαρξης 

αλλόφρονα κραυγάζουν.

Σε υστερία τα είδωλα

ασθμαίνοντας ουρλιάζουν,

σκοτίζουν με το βλέμμα τους 

το σέλας των ματιών… 

Το μεσονύχτι ντύνεσαι 

λευκή φωτοπλημμύρα, 

παράταιρα στολίζεσαι, 

κρυστάλλων ακατέργαστων

ηχοχρώματα οι ωδές των ποιητών.

Αρχαίος φόνος ο έρωτας, 

χλωμός οιωνοσκόπος, 

οι μυρωδιές και οι ψίθυροι 

μνηστήρες υποβλητικοί, 

το πρέπει απογυμνώνουν. 

Σαθρό το καταφύγιο 

του τάγματος των άστρων, 

ελλιμενίζει πρόσκαιρα 

την ολέθρια τυραννία, των εραστών… 

πρωτόγονοι προσκυνητές…

Σεληνιασμένα δάκρυα 

κυλούν σαν υγρασία 

και πινελιές αιμάτινες 

αχνογραφούν την όψη σου

στης θλίψης τον καμβά, 

γκραβούρα πόνου.

 Σιγάλας Μακάριος

από την ποιητική συλλογή

Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου

Related Posts :