Χρυσοί βολβοί του έρωτα φυτρώνουν
μες το κηπάκι των νεκρών
και ανθούνε μωβ τουλίπες,
γεννήματα του πόθου μου για σένα,
ιριδοκτυπημένη κόρη του
Διονύσου.
Φωνή φλογέρας αντηχεί μες
το χαμόγελο σου,
χάλκινος ήχος,μεταλλικός, ηχώ πολυκύμαντη,
ηδονική, σπέρνει στο χάος της ψυχής
γαρδένιες και ανεμώνες.
Μες το κενό σου βλέμμα
το
ξάγναντο του κόσμου μου,
η αμαρτία της μοναξιάς ,
φτύνει
φωτιά μες την πυρά,
για να καεί η ελπίδα,
μυρίζει τρόμο η σάρκα
μου.
Αδάκρυτος ο κεραυνός
σκορπά τον οβολό του ,
θειάφι οξύ που φλέγεται,
θυμιάζει
στο όνομα σου,
χώμα νεκρό και βότσαλα
η άσκοπος ζωή μου.
Ευωδιάζει γιασεμί η εαρινή
μου θλίψη,
μενεξεδί σταλαγματιά
από το κλάμα της σιωπής,
η ήβη όλου του θέλω,
γεννά μωρά αφρόνων
να εκπληρώσει το χρησμό.
Αδημονούν οι βλοσυροί,
στριγκλίζουν
οι ερινύες,
δυο περιστέρες πέτρινες
στον
τρούλο του κελιού σου,
κουρνιάζουν στην ευμάρεια,
του υλικού μυαλού σου.
Στρόβιλος η ανάσα μου
στην εύκρατη σου σκέψη,
άνομη φλόγα βλάσφημη,
πλεχτή
στα κρύα μαλλιά του ανέμου,
να ξορκιστεί το έρεβος.
Νύχτα των άστρων σήμερα,
πάχνης
νεροσταγόνα,
σταλάζει αιθέριο έλαιο,
στο δοχείο της φαντασίας…
Μαρμαρωμένη
ανασαιμιά
εκστασιασμένου Μυρμηδόνα ,
θυμάρι και γαρυφαλόνερο
το τέλος του θανάτου.
Σιγάλας Μακάριος
από την ποιητική συλλογή "Εις πεδίον Άλφα Κενταύρου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου