Το χρυσοποίκιλτο στέμμα με το εξάκτινο άστρο να λαμποκοπά,
δέσμες φωτός ξεγλιστρούν και ενώνονται με την ίριδα
αυτήν την ώρα της απόλυτης σκοτεινιάς και ψύχρας,
την ώρα που ο ήλιος χλωμός αντικρίζει το τέλος του
και το φεγγάρι ολόγιομο βαμμένο στο αίμα,
ξεπροβάλλει για να μείνει καρφωμένο και αδύναμο
στην άκρη του ορίζοντα, ασάλευτο και νεκρικό.
Ο κόμης σπάει τα δεσμά του και αφηνιασμένος ξεχύνεται
στα ερημωμένα μονοπάτια της δαιδαλώδους πολιτείας.
Με μάτια θολά, πορφυρά διαμάντια
ακατέργαστα από τον αιώνων τη λήθη,
αναζητά τα σημάδια της θλίψης.
Μαυροντυμένος φονιάς που εκστασιάζεται
στο άκουσμα του νεκρικού ήχου
καθώς αποσπά τις ψυχές των αδίκων.
Ο γιος του δράκου, ο κριτής της ζωής μας.
Ο γιος του Άδη, τον φοβάται ο θάνατος.
Απέθαντο αερικό, τραγική φιγούρα
στο μικρόκοσμο των ψευδαισθήσεων,
ανάγλυφα αποτυπωμένη στις μνήμες του τρόμου μας.
Καθώς προχωρά ο μανδύας του σέρνεται
στα πλακόστρωτα σοκάκια και απόκοσμοι ήχοι,
ψαλμωδίες κερασφόρων αγγέλων δονούν την ατμόσφαιρα
καλώντας τα θύματα στο τρομερό φαγοπότι.
Σπονδή αίματος στον αφέντη της ψυχής μας.
Φιλί του Ιούδα στο λυτρωτή μας.
| |
