Σε άγγιξα μητέρα του παντός…

Εκ του άγονου πυρός αναφύεται το συνονθύλευμα της γνώσης

και δρασκελίζει το σκοτάδι κάθε πρωί, σαν πηγή θειου φωτός

που εκπέμπει η ματιά σου…

Φεγγαρώδης άχνισμα δροσερών σταγόνων λάμψης επικαλύπτουν

κάθε μου κύτταρο στη σκέψη πως σε άγγιξα μητέρα του Παντός…

Αναδυόμενος από τη μυστική στοά του άδυτου, από την κατακόμβη

χριστιανικού διωγμού, από το φαίνεσθε της ύλης και την ουσία

της ψυχής που διώκει και διώκεται.

Αιματηρή θυσία, ευλαβική προσφορά στο Ένα , στο Απόλυτο,

Μνήμες αδίκως απόντων

Τα θέλω του χθες πολεμούν στο σκοτάδι,
στιγμές νεκρικές,
προδίδουν της μοίρας
το ανέγγιχτο χάδι.
Της λήθης το φως σχεδιάζει ανεμώνες,
αναδεύει τη σιωπή
και ξορκίζει με δάκρυ
φλογοβόλες εικόνες.
Η λογική και η τρέλα χορεύουν ταγκό,
σε χειμώνα βαρύ,
σκουριασμένα κλειδιά
από δώμα κλειστό.
Αλαβάστρινα σώματα και οσμές μυροβλυτών ερώτων,
στης δύσης το ονείρεμα

Τέλος Ερώτων

Σε αραχνιασμένες κάμαρες στου ουρανού την άκρη,
αποσταμένοι έρωτες δίχως πνοή, δροσοσταλίδας δάκρυ.
Σε μολυβένια κύματα του ονείρου, οι ιππότες την άγρια
θάλασσα ρωτούν,
αν έκλεισαν παντοτινά της ευτυχίας οι πόρτες.
Ρόδα αιμάτινα κρατούν και η ώριμη τους θλίψη
σε βήματα φανταστικά τους οδηγεί την ελπίδα να
συνθλίψει.
Κούφια ζωή, σκλάβα ζωή παιδάκια γερασμένα
στης λησμονιάς τη σιωπή πειρατικά καράβια αραγμένα.
Μα κάποιοι ψίθυροι φιλιών τη σκέψη τους στοιχειώνουν