Ιθάκη

 Αν αφαιρέσουν τον ρυθμό,

της συγχορδίας την ηχώ και κάθε μέτρο,

και από τυχαία έμπνευση, τόσο πεζά

γεννήθηκε γλυκιά πνοή και πάθος,

αν σε βαθμίδες φύλαξαν, αισθαντικών δονήσεων,

την τέχνη των ερώτων,

και δίχως λέξεις γράφτηκαν σονάτες πάθους,

του τίποτα εικόνες,

αν καίει μια ανθρώπινη ανάσα,

ζεστή, ολοζώντανη, εκχύλισμα ζωής,

και λατρεύει o Έρως τις πληγές,

την πεμπτουσία της μορφής του κόσμου,

αν ψιθυρίζει η αγάπη λόγια λατρείας,

φιλιά του αέρα στην καρδιά του κόσμου,

και ευγενέστερη εκφράζει η φιλία

την γλώσσα της αλήθειας οικουμενικά,

αν αναπνέουν οι σκέψεις ανέμελα,

δίχως να συγκινούν ή να παρηγορούν,

και ξεχειλίζουν αυθόρμητα, είτε αρέσουν είτε όχι,

λέξεις που καίν το μάταιο,

αν καθίσταται η έκφραση της ηθικής 

ως λεπτεπίλεπτη υπερβολή,

και δεν αξίζει η σκέψη ως το περίγραμμα

μιας αβίωτης σχέσης με το όχι,

αν ντύσουν τη μουσική δίχως δάκρυ,

ανόητα, εκεί όπου η ζωή χορεύει,

και άσκοπα περιπλανηθούν

σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και υπόστεγα,

αν αμαυρώσουν το φιλί,

έμπνευση ψυχεδελική εγκαίρως συνουσιαζόντων,

και ξεθυμασμένα τρυγήσουν όλα αυτά

που δεν σημαίνουν και δεν είναι…

…εννέα ζωές σε μια ψυχή,  αγριολούλουδο μαβί,

που ανθίζει κάθε ανατολή,

σαν ανταμώνει με το πυρ, της γένεσης την ψύχρα…

αλλόκοτη διαδρομή, αιώνων χίλιων,

για να φανεί σαν φέγγισμα

στου ορίζοντα τα βάθη, το πρώτο στίγμα της χαράς,

 λες να΄ ναι οφθαλμαπάτη;

αν κάθε έκφραση και λόγος είναι απόλαυση,

 αυτών που μαθαίνουν τη ζωή,

και τόσο αναίσχυντα αντί σοφίας

φιλεύει αμάθεια αυτούς που ήδη ξέρουν,

αν η ζωή αρπάζει λαίλαπες απ' το λαιμό,

αναπάντεχα μαυρίζει η γλώσσα,

και παραβιάζει ο Θάνατος πόρτες κλειστές

σ' ερημωμένα σπίτια, άδειες ψυχές,

αν η θεϊκή παρουσία στο φέγγος

λυτρώνει απ' τη φθορά, γιατρεύει τις ρίζες,

και αποκαλύπτει ο αυγερινός

ανάλαφρο, αιμάτινο, ιερό και ευγενή Άνθρωπο,

αν πέσει ένα ροδοπέταλο από ψηλά,

θύμα της αναζήτησης του ανεξήγητου,

και η πνοή του Λίβα είναι νεκρή,

δεν πάει πουθενά το έρμο, χωρίς την πίστη,

αν πάψει η κοιμωμένη ομορφιά

όσων είχαμε ξεχάσει και όσων θυμηθήκαμε,

και  αποτραβηχτεί το πέπλο της άγνοιας,

αποκαλύπτοντας την αξία,

αν καταφέρνει το ασυνήθιστο

να εκπλήσσει τόσο, προσφέροντας έμπνευση,

και λάμπει ο ήλιος στης σάτιρας το νου,

τόσο που το μάτι μπορεί να τυφλωθεί,

αν φυλάκισε την ελπίδα για ζωή

ένας Κύκλωπας,

στης τέχνης τα λημέρια,

και χάθηκε σε θάλασσες

περιπλανώμενος αγύρτης ο Οδυσσέας,

αν το συναίσθημα βρει εύκρατη σκέψη

ανθίζοντας οπωροφόρες λέξεις,

και μαντέψει η μουσική

τι φάνηκε σε μια στιγμή δημιουργίας,

δίχως ρυθμό…

… αναζητώντας την πηγή με τα κρυστάλλινα νερά

που βλέπω στα όνειρα μου,

αντάμωσα τη χίμαιρα, μα ζω, άρα ελπίζω…

στο δρόμο που μου χάραξε η παντογνώστρα μοίρα,

μύριες φορές με πλάνεψε η όμορφη Αφροδίτη

και φλέρταρα το θάνατο στου Ταρτάρου τα μέρη…

αν προϋπάρχει μέσα μας η φυσικότητα,

όπως οι χυμοί των δέντρων,

και ως είδος ανάγκης αναβλύζει ο στίχος,

βιωμάτων λόγος, μαγικών,

αν κατά λάθος ζωγραφίσει  η τέχνη

το χρώμα του ανέμου φανταστικά,

και ρυθμικά δημιουργήσει ομορφιά,

χάνοντας κάθε αίσθηση αρμονίας,

αν η ειρωνεία της έμπνευσης

γίνει απόφυση του τυχαίου και πάθος,

και καταλήξει εύγλωττη μελαγχολία σιωπούσα,

λαλίστατων σκεπτομορφών,

αν μια ιδέα κείτεται ασαφής

ώστε η ασάφεια να αποτελεί ανάγκη ενθυμήσεως,

και λανθασμένα επέρχεται ως δωρεά

ο προσδιορισμός του απροσδιόριστου,

αν κλαίει ως παιδί ο πλούσιος μωρός

για την βιωματική ανοησία του μυαλού,

και καίει τα βάσανα τα αληθινά

ως είδος πολυτελείας σφυρίζοντας αδιάφορα,

αν ρυθμικά αναπτύχθηκε ότι προϋπήρχε μέσα μας  

σε ένα τετράστιχο,

και έγινε βίωμα ο λόγος των αισθήσεων

στο άνοιγμα και κλείσιμο μιας πόρτας,

αν βασιλεύσει το αυθόρμητο ξέσπασμα

ενσυνειδήτου ζωτικής αλήθειας,

καραδοκεί μεταμορφοφιλούσα  η φωτιά,

δωρεά ελεύθερων συναξαριστών,

αν υπαγορεύεται υποχθόνια ο έρωτας

 από ένα δαιμόνιο σατυρικό

και κουβαλά ανέραστα στο πρόσωπο

γεμάτη πάθος έκφραση, χωρίς εσένα…

… μα είχα για όπλο το φιλί

και σαν λυγούσε το κορμί,

μια αρχέγονη πνοή με αγκάλιαζε σαν χάδι,

το άγγιγμα του λυτρωτή, μου πρόσφερε απλόχερα, Ανάσταση…

από το άπειρο του νου, στο δρόμο προς τη γνώση,

το αίνιγμα δε θα λυθεί, γιατί προσδίδει στην ψυχή,

το κίνητρο να ανυψωθεί και να χαθεί στα σύννεφα…

αν γεννηθεί σκοπός,

στων εσωτερικών καυγάδων μας τη ρητορεία,

και μια γιορτή διάνοιας στήσει χορό

σε θυμωμένα όνειρα, δηλητηριώδη,

αν ντυθεί η γύμνια με γύμνια,

δίχως ίχνη και αποδείξεις, δίχως έπαινο,

και ατάλαντα, σε καμβά με ξεθωριασμένα χρώματα

μας ζωγραφίσει η μοίρα,

αν αποδράσει η συγκίνηση

ως συγκατάθεση από το δεισιδαίμων έσω εγώ,

και κρύψει κάθε έκφραση, δύναμη και αδυναμία,

πίσω από τοίχο πέτρινο,

αν παραστήσει τ’ άπειρο στον νου μύρια νοήματα

σε μια μαντινάδα που κλαίει,

και τα συλλάβει πρώτα η ψυχή που υποφέρει,

 ντύνεται δάκρυ ο στίχος,

αν σιωπήσει ως θλιμμένη καρδιά, εμφιαλωμένη,

η αδελφή της λύπης,

και ισορροπήσει η σιωπή τη δύναμη των αριθμών

με τη μουσική των λέξεων,

αν έζησε για μια στιγμή σε φανταστικά λημέρια

αληθινά ο άνθρωπος,

και γλυκοφίλησε τη ζωή, κομπαστικά,

ρεμβάζοντας σε ψεύτικη επανάσταση,

αν έσβησε η πυκνή ουσία της τιμής

και του καθήκοντος, ο κορυφαίος λόγος,

και αποκρυσταλλώθηκε τέλεια αρμονία

στην ηθική αναλγησία του καιρού,

αν χάθηκε η διέξοδος απ' του πουθενά

την αγωνία ως ανάγκη φιλοσοφική,

και στέρεψε η πηγή της αποσταγμένης νιότης,

δεν το αντέχω να σε κοιτώ…

…στην περιπλάνηση αυτή δε θα βρεθεί η Ιθάκη...

τα σταυροδρόμια είναι πολλά και πιο να ακολουθήσω;

Σιγάλας Μακάριος από την ποιητική συλλογή Νέμεσις

Related Posts :