γράφει ο wishmaster…
Ο ακρωτηριασμός της «πατρίδας» μας συνεχίζεται 14χρόνια μετά το «Σχέδιο Καποδίστριας» αφού προωθήθηκε (και πάλι από το ΠΑ.ΣΟ.Κ) και υιοθετήθηκε στο σύνολο του από την παρούσα δοσιλογική κυβέρνηση το σχέδιο διοικητικής μεταρρύθμισης με την ονομασία «Kαλλικράτης», ένα σχέδιο αναγκαστικών συγχωνεύσεων, ένα σχέδιο πρόχειρο και αποσπασματικό χωρίς καν να έχουν αποτιμηθεί τα προηγούμενα δεδομένα, χωρίς να έχει ληφθεί η άποψη των τοπικών κοινωνιών που στην τελική αυτές αφορά….
Με βάση αυτά που αντιλαμβάνομαι ως πολίτης αυτό που μπορώ με σιγουριά να πω είναι ότι οι πρώην Καποδιστριακοί δήμοι συνέβαλαν ελάχιστα ή και καθόλου στην ενίσχυση των τοπικών οικονομιών, επιδείνωσαν αντί να βελτιώσουν την εξυπηρέτηση του πολίτη, την τοπική δημοκρατία, την προστασία του περιβάλλοντος με τον ανύπαρκτο οικιστικό-πολεοδομικό σχεδιασμό και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε αυτό το φέρει η Κεντρική Εξουσία που τους κατέστησε έρμαια της …
Παρακολουθώντας δύο χρόνια τώρα το έκτρωμα «Καλλικράτης» το μόνο που βλέπουμε είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο σχεδιασμός αυτός όπως έχει παρουσιαστεί και εφαρμόζεται δεν αποτελεί από μόνος του ούτε ανάγκη, ούτε λύση , ούτε αντιμετώπιση των έως σήμερα προβλημάτων. Η αυτοδιοίκηση οφείλει πρώτα από όλα να αποτελεί «οικογένεια» πολιτών και η διοίκηση της να έχει ρόλο κυρίως υποστηρικτικό, να εξυπηρετεί βασικές ανάγκες της κοινωνίας στην εκπαίδευση, την υγεία, τον πολιτισμό, να εξασφαλίζει την κοινωνική συνοχή στις τοπικές κοινωνίες, να θέτει ποιοτικά κριτήρια στη βάση των κοινωνικών αναγκών, ώστε να μιλάμε για βιώσιμους και αποτελεσματικούς Δήμους.
Αντίθετα με την εφαρμογή του εν λόγο σχεδίου νέκρωσαν τα πάντα, διαλύθηκαν οι όποιες προϋπάρχουσες δομές στις τοπικές κοινωνίες, χάθηκε η επαφή των πολιτών με τους αντιπροσώπους και η ενεργή συμμετοχή για τα προβλήματα του τόπου τους. Οι αναγκαστικές συγχωνεύσεις δήμων με το νέο Καποδίστρια (Καλλικράτης) υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο τη σχέση τους με τους πολίτες . Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα τοπικά συμβούλια που προβλέπονται σε επίπεδο χωριού και που στις περισσότερες περιπτώσεις δε λειτουργούν αφού δεν έχουν ουσιαστικές αρμοδιότητες και ρευστό.Έχετε αντιληφθεί πως κατάντησε κυρίως η επαρχία με τη διάλυση των δήμων; Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν στοιχειώδεις ανάγκες δεν εξυπηρετούνται. Μέσω της εξάρτησής από το τοπικό φορολογικό βάρος και χωρίς ορθολογική διαχείριση εμπορευματοποιούνται ακόμα και δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες (καθαριότητα-νοσοκομεία) που στην ουσία θα έπρεπε να παρέχονται από το ανάλγητο κοινωνικό κράτος. Παντού εγκατάλειψη και προβλήματα που μάταια περιμένουν λύση.
Αντίθετα με την εφαρμογή του εν λόγο σχεδίου νέκρωσαν τα πάντα, διαλύθηκαν οι όποιες προϋπάρχουσες δομές στις τοπικές κοινωνίες, χάθηκε η επαφή των πολιτών με τους αντιπροσώπους και η ενεργή συμμετοχή για τα προβλήματα του τόπου τους. Οι αναγκαστικές συγχωνεύσεις δήμων με το νέο Καποδίστρια (Καλλικράτης) υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο τη σχέση τους με τους πολίτες . Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα τοπικά συμβούλια που προβλέπονται σε επίπεδο χωριού και που στις περισσότερες περιπτώσεις δε λειτουργούν αφού δεν έχουν ουσιαστικές αρμοδιότητες και ρευστό.Έχετε αντιληφθεί πως κατάντησε κυρίως η επαρχία με τη διάλυση των δήμων; Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν στοιχειώδεις ανάγκες δεν εξυπηρετούνται. Μέσω της εξάρτησής από το τοπικό φορολογικό βάρος και χωρίς ορθολογική διαχείριση εμπορευματοποιούνται ακόμα και δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες (καθαριότητα-νοσοκομεία) που στην ουσία θα έπρεπε να παρέχονται από το ανάλγητο κοινωνικό κράτος. Παντού εγκατάλειψη και προβλήματα που μάταια περιμένουν λύση.
Προτεραιότητα για την εύρυθμη λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι η αναζωογόνηση των τοπικών συμβουλίων ώστε να έχουν λόγο για ευρύτερες δημοτικές ή άλλες παρεμβάσεις που αφορούν την περιοχή τους , να διατηρηθεί η ιστορικότητα κάθε χωριού και να αποκτήσει κάθε χωριό ξανά δική του δημόσια ζωή και συμμετοχή στα κοινά που σημαίνει ενίσχυση της συλλογικότητας στη διοίκηση των δήμων. Προϋπόθεση λοιπόν για την επιτυχία της όποιας μεταρρύθμισης αποτελεί η ανασυγκρότηση και ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής δημόσιας διοίκησης πράγμα που φαίνεται να λείπει από τον κρατικό σχεδιασμό.
«Θνησιγενές κατασκεύασμα» χαρακτήρισε στην ομιλία του, στο συνέδριο της ΚΕΔΕ, τον «Καλλικράτη» ο πρώην δήμαρχος Αιγάλεω Δημήτρης Καλογερόπουλος. Ο ίδιος είχε επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο ότι η νέα διοικητική δομή της χώρας που επαγγελλόταν ψευδεπίγραφα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν δεν συνοδευτεί με γενναία οικονομική κρατική επιχορήγηση. Σύμφωνα με τον κ. Καλογερόπουλο τα περισσότερα κονδύλια που κόπηκαν αφορούσαν την άσκηση κοινωνικής πολιτικής και την επισκευή των σχολικών συγκροτημάτων. Ακόμα πιο σημαντικό είναι να ορίζονται με σαφήνεια οι αρμοδιότητες της κεντρικής εξουσίας, ώστε όλες οι υπόλοιπες αρμοδιότητες να ανήκουν ουσιαστικά και όχι κατά τύποις στην αυτοδιοίκηση. (ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣΤΥΠΟΣ28/1/2012)
Κάθε προσπάθεια να αυτοδιοικηθούν οι τοπικές κοινωνίες είναι καταδικασμένη σε αποτυχία χωρίς δημοκρατία, διαφάνεια και συμμετοχή, χωρίς η αμεσότητα και η διαβούλευση με τους πολίτες να γίνει βασικό δομικό στοιχείο της λειτουργίας των δήμων. Όταν οικοδομείται μια κουλτούρα «Καισαρισμού» σε τοπικούς άρχοντες και Περιφερειάρχες, ως πολιτικά όργανα της εκάστοτε Κεντρικής εξουσίας, η κακοδιοίκηση θα είναι η πράξη και όχι η εξαίρεση. Μια δημόσια διοίκηση γραφειοκρατική, διεφθαρμένη, αποδεδειγμένα αναποτελεσματική όπως λειτούργησε, δεμένη στο άρμα της κεντρικής εξουσίας μέσω πελατειακών σχέσεων θα συνεχίσει να υπηρετεί το αυταρχικό κράτος που ανακυκλώνεται και ανακυκλώνει τέτοιες πρακτικές. Αντίθετα με ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας και τη συμμετοχή των πολιτών αναβαθμίζεται η λειτουργία των δήμων και δίνεται νέα πνοή κατοχυρώνοντας μεγαλύτερο βαθμό διαφάνειας και ελέγχου μακριά από αυτό που εκ των αποτελεσμάτων φαίνεται να προωθούν σήμερα δηλαδή την τοπική ανισομετρία και τη δέσμευση – έλεγχος του πολίτη από τα μικροκομματικά συμφέροντα και τα ρουσφέτια …
Κάθε προσπάθεια να αυτοδιοικηθούν οι τοπικές κοινωνίες είναι καταδικασμένη σε αποτυχία χωρίς δημοκρατία, διαφάνεια και συμμετοχή, χωρίς η αμεσότητα και η διαβούλευση με τους πολίτες να γίνει βασικό δομικό στοιχείο της λειτουργίας των δήμων. Όταν οικοδομείται μια κουλτούρα «Καισαρισμού» σε τοπικούς άρχοντες και Περιφερειάρχες, ως πολιτικά όργανα της εκάστοτε Κεντρικής εξουσίας, η κακοδιοίκηση θα είναι η πράξη και όχι η εξαίρεση. Μια δημόσια διοίκηση γραφειοκρατική, διεφθαρμένη, αποδεδειγμένα αναποτελεσματική όπως λειτούργησε, δεμένη στο άρμα της κεντρικής εξουσίας μέσω πελατειακών σχέσεων θα συνεχίσει να υπηρετεί το αυταρχικό κράτος που ανακυκλώνεται και ανακυκλώνει τέτοιες πρακτικές. Αντίθετα με ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας και τη συμμετοχή των πολιτών αναβαθμίζεται η λειτουργία των δήμων και δίνεται νέα πνοή κατοχυρώνοντας μεγαλύτερο βαθμό διαφάνειας και ελέγχου μακριά από αυτό που εκ των αποτελεσμάτων φαίνεται να προωθούν σήμερα δηλαδή την τοπική ανισομετρία και τη δέσμευση – έλεγχος του πολίτη από τα μικροκομματικά συμφέροντα και τα ρουσφέτια …
Εκπαιδεύοντας τον πολίτη στη λειτουργία και τις απαιτήσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης και μετατρέποντας τον σε συνοδοιπόρο στην διοίκηση και την διαχείριση των προβλημάτων της κοινωνίας που διαβιεί, καθιερώνεται ένα συμμετοχικό μοντέλο δράσης μορφωμένων διοικητικά αιρετών πολιτών που είναι δύσκολο να τους χειραγωγήσει η εκάστοτε Κεντρική Εξουσία μέσα από τους μηχανισμούς ελέγχου της κοινωνίας που ονομάζονται κόμματα… είτε αυτά είναι πράσινα είτε είναι γαλάζια… Ο τόπος υποφέρει και πρέπει όλοι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να αντιδράσουμε. Δεν πάει άλλο.
Και για να μην ξεχνιόμαστε πέρα από τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα Καλλικράτη υπήρχε και ο άλλος, αυτός που έμεινε γνωστός για την Ρωμαιοδουλεία του, το ξεπούλημα και την υποδούλωση της πατρίδας του στους Ρωμαίους, το ρουφιάνεμα των συμπολιτών του, αυτός που ο Παυσανίας χαρακτήριζε «κακό δαίμονα της Ελλάδας», εκεί γύρω στο 180 π.Χ …
Τέλος, αλιεύσαμε από εδώ ότι στην Ελλάδα έχουμε 1.034 Ο.Τ.Α, με μέσο όρο περίπου 10.000 κατοίκους ανά δήμο ενώ (α) ο ευρωπαϊκός Μ.Ο. είναι 3.380 δήμοι ανά χώρα με Μ.Ο. 5.100 κατοίκους ανά δήμο και (β) είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε βαθμό νησιωτικότητας με 224 νησιωτικούς δήμους.
Τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη με τους Ο.Τ.Α., το αριθμό τους και τον πληθυσμό κάθε δήμου:
ΑΥΣΤΡΙΑ: 197 αστικοί δήμοι, 755 προάστια και 1.290 χωριά. Περισσότερο από το 90% των αυστριακών δήμων έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων, ενώ μόνο πέντε δήμοι έχουν πληθυσμό μεγαλύτερο των 100.000 κατοίκων.
ΒΕΛΓΙΟ: 589 δήμοι. Το μέσο μέγεθος των βελγικών δήμων είναι περίπου 17.910 κάτοικοι. Το μέγεθος αυτό όμως ποικίλλει από περιφέρεια σε περιφέρεια.
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: 264 δήμοι.
ΓΑΛΛΙΑ: 36.683 δήμοι. Το 95% των γαλλικών δήμων έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων. Η Γαλλία, με τους 36.683 Πρωτοβάθμιους ΟΤΑ, κατέχει το 40% των δήμων και κοινοτήτων όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ: 16 ομόσπονδα κρατίδια, 323 επαρχίες-αγροτικές περιοχές, 12.196 δήμοι και 116 πόλεις- επαρχίες. Πάνω από το 75% των γερμανικών δήμων έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων.
ΔΑΝΙΑ: Μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση το 2007 έχει 98 δήμους. Το 40% των νέων δήμων έχει πληθυσμό μεταξύ των 30.000 και 50.000 κατοίκων, ενώ μόνον επτά (7) δήμοι έχουν πληθυσμό μικρότερο των 20.000 κατοίκων.
ΕΣΘΟΝΙΑ: Έχει 227 δήμους, εκ των οποίων οι 33 είναι ΟΤΑ πόλεων και οι 194 ΟΤΑ αγροτικών περιοχών. Το μέσο πληθυσμιακό μέγεθος των εσθονικών δήμων είναι 5.930 κάτοικοι.
ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ: Τόσο σύνθετο το θέμα που θέλει ξεχωριστή ανάλυση και παρουσίαση.
ΙΡΛΑΝΔΙΑ: 114 δήμοι. Οι 114 πρωτοβάθμιοι ΟΤΑ ταξινομούνται σε 29 συμβούλια κομητειών, 5 συμβούλια πόλεων και 80 αστικές περιοχές. Το μέσο μέγεθος των τοπικών συμβουλίων είναι 37.100 κάτοικοι, αλλά ο πραγματικός πληθυσμός πολλών ΟΤΑ αποκλίνει σε πολλές περιπτώσεις.
ΙΣΠΑΝΙΑ: 8.111 δήμοι. Ο μέσος πληθυσμός των Πρωτοβάθμιων ισπανικών ΟΤΑ είναι 5.430 κάτοικοι, ενώ το 85% των δήμων έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων.
ΙΤΑΛΙΑ: 8.101 δήμοι. Το μέσο μέγεθός τους είναι 7.270 κάτοικοι και το 71% των ΟΤΑ έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων.
ΚΥΠΡΟΣ: 33 δήμοι, εκ των οποίων οι 9 στα κατεχόμενα. Το μέγεθός τους κυμαίνεται μεταξύ 5.000 και 10.000 κατοίκων.
ΛΕΤΟΝΙΑ: 527 δήμοι. Οι δήμοι περιλαμβάνουν 432 αγροτικούς δήμους, 35 συνενωθέντες δήμους, 53 πόλεις και 7 πόλεις με διπλό καθεστώς (δήμου και περιοχής).
ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ: Η διοικητική μεταρρύθμιση του 1994 περιόρισε τους 581 ΟΤΑ που υπήρχαν τότε σε 56. Μεταξύ 1994 και 2000 δημιουργήθηκαν άλλοι τέσσερεις (4) ΟΤΑ. Με μέσο όρο 56.570 κατοίκους, οι ΟΤΑ της Λιθουανίας είναι από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Μόνον ένας πρωτοβάθμιος ΟΤΑ έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων.
ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ: 116 δήμοι. Ο μέσος πληθυσμιακός όρος των λουξεμβουργιανών ΟΤΑ είναι 4.080 κάτοικοι, ενώ το 81% των δήμων της χώρας έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων. Ο πληθυσμός της ομώνυμης πρωτεύουσας του κράτους μόλις που ξεπερνάει τις 80.000 κατοίκους.
ΜΑΛΤΑ: 68 δήμοι. Ο μέσος πληθυσμός των ΟΤΑ είναι 5.970 κάτοικοι, ενώ η πλειονότητάς τους έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων.
ΟΛΛΑΝΔΙΑ: Η Πρωτοβάθμια Αυτοδιοίκηση απαρτίζεται από 443 δήμους. Ο μέσος πληθυσμός των Πρωτοβάθμιων ΟΤΑ είναι 36.890 κάτοικοι. Οι δήμοι με πληθυσμό από 10.000 έως 50.000 κατοίκους καλύπτουν το 75% των ολλανδικών ΟΤΑ, ενώ οι δήμοι με πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων μόλις το 2%.
ΟΥΓΓΑΡΙΑ: 3.175 δήμοι. Οι Πρωτοβάθμιοι ΟΤΑ κατατάσσονται σε 2.863 χωριά, 265 πόλεις, 23 πόλεις με καθεστώς κομητείας. Η Βουδαπέστη έχει ειδικό καθεστώς. Ο μέσος πληθυσμός των ουγγρικών Πρωτοβάθμιων ΟΤΑ είναι 3.170 κάτοικοι, ενώ 91% από αυτούς έχουν πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων.
ΠΟΛΩΝΙΑ: 2.478 δήμοι. Οι δήμοι είναι χωρισμένοι σε 307 αστικούς, 1.587 αγροτικούς, 584 μεικτούς. Οι πολωνικοί δήμοι έχουν ένα μέσο πληθυσμιακό μέγεθος ίσο με 15.390 κατοίκους. Το 66% περίπου του συνόλου των δήμων έχει πληθυσμό μικρότερο των 10.000 κατοίκων.
ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑ: 308 δήμοι. Ο μέσος πληθυσμός των πορτογαλικών δήμων είναι 34.380 κάτοικοι.
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: 3.173 Πρωτοβάθμιοι ΟΤΑ από τους οποίους οι 2.854 είναι αγροτικοί δήμοι και οι 319 αστικοί. Ο μέσος πληθυσμός των ρουμανικών ΟΤΑ είναι 6.800 κάτοικοι, το 90% έχει πληθυσμό μικρότερο των 10.000 κατοίκων και το 35% έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων. Οι αγροτικοί δήμοι, που αποτελούν και το 90% των Πρωτοβάθμιων ΟΤΑ της χώρας κατά τεκμήριο έχουν πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων και στα διοικητικά τους όρια έχουν κατά μέσο όρο πέντε χωριά.
ΣΛΟΒΑΚΙΑ: 2.891 δήμοι. Το 95% των δήμων έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων, με ένα μέσο πληθυσμό 1.870 κατοίκους.
ΣΛΟΒΕΝΙΑ: Στη Σλοβενία υπάρχει ένας μόνο βαθμός αυτοδιοίκησης, που αποτελείται από 210 δήμους. Οι σλοβένικοι δήμοι έχουν τουλάχιστον 5.000 κατοίκους πληθυσμό, εκτός από ειδικές περιπτώσεις που καθορίζονται από λόγους ιστορικούς, γεωγραφικούς, οικονομικούς, εθνικούς ή είναι χωροθετημένοι σε παραμεθόριες περιοχές. Σε οποιαδήποτε, πάντως, περίπτωση ο πληθυσμός του δήμου δεν μπορεί να είναι μικρότερος των 2.000 κατοίκων.
ΣΟΥΗΔΙΑ: 290 δήμοι. Οι σουηδικοί δήμοι έχουν 31.310 κατοίκους μέσο πληθυσμό. Το μέσο πληθυσμιακό μέγεθος των σουηδικών ΟΤΑ είναι πολλαπλάσιο του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού όρου, ο οποίος κυμαίνεται στους 5.410 κατοίκους. Το 25% των ΟΤΑ στη Σουηδία έχει πληθυσμό μικρότερο των 10.000 κατοίκων και το 4%μικρότερο των 5.000 κατοίκων.
ΤΣΕΧΙΑ: 6.249 δήμοι. Με έναν μέσο πληθυσμό 1.640 κατοίκους και το 96% των ΟΤΑ να έχει πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων, οι τσεχικοί δήμοι είναι οι μικρότεροι, από άποψης μεγέθους, στην Ευρώπη.
ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ: 416 Πρωτοβάθμιοι ΟΤΑ. Ο μέσος πληθυσμός τους είναι 12.660 κάτοικοι. Οι περισσότεροι από τους μισούς δήμους έχουν όμως πληθυσμό μικρότερο των 5.000 κατοίκων.
(ΚΕΔΚΕ (2008, 2009- Περιοδικό «Επιθεώρηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης», τεύχος 124)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου