Οράματα Ηλιθίων

Σε φωταψία ρόδινη η κοφτερή λεπίδα της θύμησης...

Αχόρταγη ψυχή στενάζει από το ευτελές τέλος

του επαίτη ήλιου, του μεροβάτη οδηγητή.

Ολοβελούδινα  άστρα ξορκίζουν τα βήματα σου,

απέθαντη κατάρα του τρόμου.

Βράδυ σκοτεινό, δονησμένο φεγγάρι

αντιφατικά ολόγιομο,

σκαιές ματιές του ερέβους.

Ψυχρό το φιλί,

στης θλίψης το θυσιαστήριο,

κερνάει μικρά μυστικά από πικρές αβύσσους,

μιας τάφρου φρικτής.

Σκονισμένα και ερημωμένα ερείπια μέθης

οι ύστατες φωτιές τρεμίζουν αχνές,

άπνοα καπνίζοντα θυμιατήρια

μιας ράθυμης  μοναξιάς, μουντής.

Της ανομίας το μύρο λησμονημένο,

ρεμβάζει γυμνωμένο σε κάτωχρη φλόγα κεριών,

ιλλαροφωτεί αέναα…

Μορφάζει η μνήμη στα σκαλιά του ιλλίγγου,

αναλαμπές λαγνείας,

Νέμεσις

Γύρευες φωτιές και ξαναμμένες χρυσαλλίδες,

αδίστακτα  λοξοδρομούσες 

απ΄ του πηγαίου φωτός το ολάνθιστο στεφάνωμα

και έτρεχες, χανόσουν στης παραζάλης τις ώριμες γητειές

και στα αντηλαρίσματα τα μυστικά,

που ιριδίζουν γεύσεις γυμνές,

μέλι και γλυκό κυδώνι.

Λοξοδρομούσες παλμικά στης μνήμης τα δώματα 

με μια κόκκινη κλωστή δεμένη στον αντίχειρα,

κάνοντας κύκλους και δίνοντας προστάγματα,

ανατριχιάσματα στης ραχοκοκαλιάς την οξεία συναίσθηση,

πλέκουνε τα άστρα στόλισμα και στο κρεμούν στο στέρνο.

Αυτή την ώρα που πλανήθηκε ο λογισμός

οι μοίρες κοντοστάθηκαν βουβές

σε ντύσαν άμοιρε με του αποχωρισμού την σκοτεινιά

προσφέροντας απλόχερα διέξοδο.

Σε πήρε η ώρα και ο κατήφορος

να προσμετράς τους φταίχτες ,

θύματα και θύτες μιας γενιάς άνευρης ,

ασθενικής, αλαφιασμένης, ασθμαίνουν τα όνειρα…

Φυσάει η λατέρνα θαύματα

και σπέρνει τρικυμίες

λυγμοί ενός μαγεμένου αυλού,